مرکز آموزشی درمانی دکتر حشمت

آنروزها بعضی بودیم و بعضی بعداً بدنیا آمدیم، بعضی شهدا را دیدیم و بعضی بعداً با کلمه ی شهید آشنا شدیم

اما هیچ یک از ما نبودیم وقتی هابیل مقتول زیاده خواهی قابیل شد و هیچیک از ما نبودیم وقتی حسین (ع) به خونخواهی هابیل کربلا را به پا کرد. یعنی دست قابیل های زیاده خواه تاریخ با خون عاشورا رو شد، اما قابیل همچنان نمرده بود که آوینی گزارش می داد از جبهه های حق علیه باطل.

انگار حقیقت، داشت پوسته ی خود را می ترکاند تا دوباره سر برآورد مثل همان روزهای انقلاب که همه ی هابیلیان یکدل و یکصدا یک رهبر می خواستند، یک امام می خواستند و یک راه را تمنا می کردند. برای رویاروئی با ستمگران و زیاده خــواهـــان پشت سر 

یک رهبر در حرکت بودند و به یک امام اقتدا می کردند و این بود رمز توفیق حرکت در خیابان خداوند.

آدمها سردرگم نبودند چون یک راه را انتخاب کرده بودند و دست از راهشان بر نمی داشتند تا جانشان را هم می پرداختند.

کلاس عجیبی بود کلاس جبهه، تخته سیاه نداشت اما خاکریزهاش، سنگرهاش و آدمهاش همه یکجور «وایت بُرد» بودند که می شد بخوانی مدام در آن روایت فتح را و روایت غلبه بر تاریکی را.

کلاس عجیبی بود فجر و کلاس عجیبی بود جبهه که نوجوان چهارده ساله، ره صد ساله را یکشبه رفته بود و بعد از عملیات می گفت: ما کاری نکردیم ما در واقع هیچ کاری نکردیم، همه ی کارها را خدا کرد، ما وسیله بودیم.

و این همه ایمان از اعتماد به راهِ مردی بود که نامش خمینی بود و برای اقامه ی عدل آمده بود.

و روح اله پیروانی تربیت کرد که تن به بار مذلت ندهند و راه را در مشتبهات گم نکنند و اگر راهبر نیستند رهروان خوبی باشند - عجبا که این دنیا خودش یکجور پل صراط است - رهروانی باشند مثل همه ی شهدا که با کاروان نور به تجمل نشستند و به جلالت رفتند.

یا مثل خیلی از آزادگان که سخت سالیهای اسارت را بر شانه های ایمان به یاد خداوند پایداری کردند؛ همانهائی که خاک، اموال و نوامیس ما را بیمه کردند. و اجرشان تنها نزد خداوند است.

و اینهمه تنها از یک کلمه برخاست و آن کلمه وحدت کلمه بود، مگر نه اینکه وحدت از توحید می آید؟ و خداوند ما را به وحدت کلمه دعوت کرد اما اینبار این دعوت از گلوی روح خدا بود که ستمدیدگان، مجاهدان، اندیشمندان و رهپویان حقیقت جو را گردهم آورد تا به کنگره ی عظیم الهی درآیند!

امام آمد

و این تیتر روزنامه های آنروز شد

تیتر روزنامه هائی که هیچوقت از یاد نمی روند.

تیتر روزنامه های اینروزها و همه روزهای بعد از سی و یک سال پیش تا حالا و تا بعد ...

تا زورگویان، جهانخواران و شغالان کمین کرده در پی خوردن ملتهای بی تحرک و اندیشه بدانند ملتی هست که امام دارد، رهبر دارد و از مسیر خویش پا پس نمی کشد، تا بار امانت الهی را از میان تیرگی و جهالت به مبدأ موعود برساند.